Duża liczba wyrobów medycznych wykorzystywana jest jako element świadczenia zdrowotnego. Przykładem może być tutaj implantacja rozrusznika serca. Świadczenia zdrowotne udzielane pacjentom mogą być na zasadach komercyjnych, gdzie koszt udzielonego świadczenia ponosi pacjent lub w ramach systemu publicznego, gdzie cała procedura wraz z wyrobem przysługują pacjentowi bezpłatnie. W przypadku, gdy świadczenie jest finansowane ze środków publicznych wówczas wyrób medyczny, jako nieodłączny element takiego świadczenia, jest zawarty w wycenie danej procedury. Wycena świadczeń gwarantowanych opiera się na ogólnym opisie procedury medycznej, bez wskazywania konkretnych wyrobów, które w jej ramach mogą być wykorzystane. W związku z czym, każdy wyrób medyczny mieszczący się w tym opisie będzie mógł być rozliczony w ramach tego świadczenia.
W polskim systemie prawnym nie ma możliwości współpłacenia za udzielenie świadczenia przez pacjenta oraz przez publicznego płatnika (NFZ), np. gdyby pacjent chciał dopłacić do droższego/innego wyboru, który miałby być zastosowany podczas procedury medycznej finansowanej ze środków publicznych. Cała procedura może być albo w całości finansowana ze środków publicznych albo w całości wykonywana komercyjne.